Pecs

Het is vier uur rijden met de bus naar de stad Pecs, vlakbij de grens van Joegoslavië. Het landschap is vlak en de eindeloze bossen met lange schaduwen zijn wit van de rijp tegen een helblauwe lucht. Het hostel in het centrum heeft acht matrassen op houten pallets per kamer. Slapen kost negen euro per nacht. Peer aan het plafond, deken voor het raam. Men slaapt gemengd. In het gemeenschapshok brandt de kacheloven op hout.
's Ochtends krijg ik een kop koffie van de Ierse gastheer in geruite pyjama. Hij is hier op doortocht op de motor met z'n vriendin. De gasten, twee broers, werkzaam in de bouw, eten, samen met hun zwangere hond luidruchtig een omelet. Er is een meisje dat een gat in de dag slaapt nadat ze de hele nacht uit is geweest. De paar dove mannen zie ik later op de dag in de stad ballpoints verkopen. Ben ik door een mug (?) gebeten? Welnee, maar vier beten en ik heb heerlijk geslapen. Pecs is een mooie stad vol gedecoreerde gebouwen. Ik krijg een rondleiding op de kunstacademie waar de keramiekopleiding bloeit. Ik zou er zo weer op school willen gaan.