Blog 16 

The dress is mine!

Ik ben de enige die de prachtige zwarte jurk aan kan. Na flink heen en weer bellen met de grote zuster uit Guangzhou is de deal rond: drie bronzen beeldjes voor haar en de jurk voor mijvoor haar en De Jurk voor mij. Heb ik nog plek in mijn koffer vol vazen? Nee. Toch erin gepropt. DanNee nemen van SanBao we afscheid van SanBao en weg  naar Beijing waar de smog als een natte dweil in m'n gezicht slaat. Beijing is een onbegrijpelijk grote stad. Midden in de nacht kom ik aan, het hostel is nog open. Ik zet mijn koffer vol vazen in een hokje waar vier mannen liggen te pitten. De kamer is onooglijk. Buiten wordt er luid gepraat. Na vier uur slaap staan we om 8 uur buiten om de oude Huton wijken in te gaan. De Verboden Stad is al vroeg vol met Chinese toeristen en een enkele westerling. Alles staat in het Chinees vermeld. Bij het Plein van de Hemelse Vrede worden we als schapen in een fuik geleid om te worden gefouilleerd. Militairen houden de rij mensen in de gaten die nauwelijks opschiet. We houden het voor gezien, dan maar geen hemelse vrede! In de winkels is een keur aan kleurige lappen, jurken en prullaria. In de apotheek kan je voor veel geld wortels en gedroogde spinnen kopen tegen ziekten als psoriasis, gangreen, canker en loopneus. In het hotel bij de luchthaven is er alleen internet voor Chinese mobiele telefoons. De vliegreis naar Amsterdam begint met heel strenge, langdurende controles en na drie uur halen we nèt het vliegtuig.

Keramiekbeurzen

De grote vaas past net in de koffer en in mijn rugzak kunnen twee vazen. Nog twee vazen in andermans koffer en dan is de bagage klaar.
Op naar de internationale porseleinbeurzen! Russen, mensen uit de Bahama's, Duitsland en Delft natuurlijk. Ik word bij de hand gepakt: "WE WANT PICTURE WITH YOU!" om daarna Chinees keuvelend uit elkaar te gaan. Hier wordt je nog aangestaard. Ik zie een collega die aan een portret van een Hoge Piet priegelt. Een ander heeft grote zuilen gemaakt, net als ik, maar toch n¨¦t iets anders. Ik zie grote ingelijste geschilderde porseleinen platen, technische hoogstandjes die alleen maar hier gemaakt kunnen worden. In andere gebouwen zijn kilometers theepotjes en -kopjes te zien. Op enorme schermen kan je uren durende bijeenkomsten van belangrijke mannen volgen. De zaal slaapt of kijkt op zijn mobieltje en klapt op het juiste moment. De regering gaat het internet nog veel sterker aan banden leggen. Dus blogjes als deze mogen dan niet meer.

Roddelen en vazen

Gek, als het om roddelen gaat dan is mijn Chinees ineens heel goed. Ik snap precies over wie de kokkin praat. Omdat ik het zo goed begrijp en zelf ook wat olie op het vuur gooi mag ik volgend jaar met haar mee naar haar dorp. Maar eerst ga ik voor haar een vaas beschilderen. De vazenopslag staat heel gevaarlijk op planken tegen de zoldering. Als de bamboe ladder tegen de plank gezet wordt sneuvelen er al meteen een paar. Op de aarden vloer lopen jongen gansjes, kippen en konijnen. Ik klim de ladder op, ik ben de langste persoon in de wijde omtrek, maar de vaas pakken durf ik toch niet. We schreeuwen hard tegen elkaar, de werkman, kokkin en ik, dat helpt om elkaar te begrijpen. Hij, een pezig mannetje dat zich moeiteloos een paar keer aan de rekstok optrekt, rookt flink en wast dagelijks zijn hemd. Hij hakt het hout voor de houtoven, doet het zware werk. Zij kookt drie keer per dag voor iedereen die wil eten. Ze vinden mij maar een rare Chinees met dat overdreven gedrag naar die beesten toe die straks toch de pan in gaan maar ze mogen mij wel. Uiteindelijk pakt de kokkin de vaas van de plank. (2 laten vallen) Morgen schilder ik er een Chinese dame op, dat is wat ze wil.
Op de foto: badkamer, woonvertrek en binnenplaats met planten en vaaspakken op bamboe ladder

Eten in Guangzhou.

's Avonds laat is de knoop doorgehakt: de expositie duurt 1 maand ipv. 1 dag. Tijdens het bezoek aan het atelier van een beeldhouwer met bronzen beelden, een rond bed en een gitaar zie ik hoe een échte kunstenaar leeft. Hij heeft een Ferrari in zijn showroom staan. Voor we naar SanBao terugvliegen nemen we een copieus ontbijt: gebakken kippenpoten, lauwe soep, vleesjes in gelei, zoete krullen met honing, plakkerig amandelspul, deegballen met niks, gestoomde groente, alles geserveerd op Chinees boerenbont. Het restaurant is een voormalige hoerentent met rood-zwart gelakt houtsnijwerk met plastic bootjes als aparte eetplekjes. De gordijntjes kan je sluiten. Aan het plafond hangt plastic gebladerte. Hoewel ochtend is het binnen pikdonker. Naast me zit het meisje dat gisteren leuk op dat ronde bed van die beeldhouwer zat. Nu duikt ze achter haar mobiel. Per luxetaxi gaan we naar het vliegveld. Wat een leven.
Ps. Gisteren liepen er, bij de zweet-ervaring waar de herten waren, ook wolven los. Plotseling moesten de herten achter een hek. Het is vast eerder erg fout gegaan.

Ferrari in zijn atelier.

Artikel in de krant en ja, je leest het goed! Mijn naam is ergens erin te vinden.

Ontbijtgelegenheid in Guangzhou.

Ook nog een modeshow gelopen.

Steeds verandert het plan.

Alles loopt anders dan gepland. De expo duurt een maand of nemen we alles na 1 dag mee terug? Ik zing op het podium met microfoon bij 33 graden tussen de wolkenkrabbers, daarna is er roze champagne. Ik knip linten door en ben op de nationale TV. Mijn beschilderde jurk hangt tussen de peperdure gewaden te pronk. Iedereen draagt mijn kartonnen hoofdtooien en wil met mij op de foto. De volgende dag is er een bijzondere zweet-ervaring in een grot met een houtvuur met onderaardse geluiden van kristallen vazen. Herten, pauwen en een zwangere witte vos lopen vrij rond. We drinken koude thee met zachtweke opgeblazen rijstkorrels. Ik zie een metershoge marmeren wand met beeldhouwwerk waar niemand naar kijkt want het is té gewoon. Ik loop in een ongewassen jurk, nergens is er een gewone winkel om iets schoons te kopen. Alles is één groot business centre.

Guangzhou, bloemenstad in ZuidChina.

Een prachtig hotel na 3 uur bus en 6 uur snelheidstrein. Na een westers ontbijt bekijken we de plek van de expositie. Buiten is het 33 graden. De levensgrote poster belooft wat! Eenmaal binnen blijkt het gebouw niet af. In de prachtige kledingwinkel, waar overal nog geboord en geverfd wordt, is morgen om 10 uur de opening van onze expo die 1 dag duurt. Mijn performance (zang, karton en jurk) gaat door maar waar moeten alle tekeningen en werkstukken heen? Misschien zijn we hier alleen vanwege onze westerse neuzen. Westerlingen zijn in te huren om te verschijnen op openingen. Uiteindelijk hangt en staat alles. Gewoon zelf ophangen en niemand wat vragen is het beste.

Klachten en Feesten

Er zijn klachten. Of ik eindelijk eens wil laten zien hoe ik woon. Dit is mijn appartement waar ik slaap en teken en daar droog ik de was.
Gisteren vierden we het maanfeest: koekjes, meloen, en een glaasje met gootsteen ontstopper, zo scherp. Wild dansen, iedereen is bezweet en om 10 uur is de avond klaar. Vanavond zing ik operazang op een opening van een bedrijf van een vriend. Als ik uit de taxi stap zie ik op de grote muur mijnAmsterdamse video. Ik word aangekondigd alsof ik het bedrijf heb helpen opzetten. Op tafel staan 20 flessen cola en 40 blikjes Budweiser bier. Het huis heeft een ronde trap met een krul naar boven. Ik daal zingend de trap af, beetje als onze koningin zelf. Ik heb nog een toegift maar na twee liederen is iedereen té ontroerd en aangedaan.
Het is een vrolijk feest geworden.

Het museum

Deze oktoberweek heeft China vrij. Natuurlijk blijven de winkels tot na tien uur open. Het museum is open met allerlei feestelijke activiteiten. Coffee/tea party, er hangen 'fashion' pyjama's en en zijn paspoppen met mooie jurken aan. Mijn kartonproject gaat ineens tóch door dus als de bliksem maak ik kartonnen bomen en hoofdtooien. De kleibeelden komen, hoewel gekrompen, goed uit de oven en staan te pronk op een tafel bij de entree. De tekeningen zijn op dik papier geplakt en opgehangen. Ik maak een kartonnen doos met hoofdtooien waar het publiek geld in kan doen. Je weet maar nooit, toch?
Mijn voorstel voor de opening volgende week in Guangzo (ik word beschilderd in mijn witte jurk met kartonnen hoofdtooi op terwijl ik een droevig lied zing over mode) is juichend aangenomen.
Elke dag heb ik met iemand een klein Chinees gesprekje. Gisteren was de kokkin ziek. Met haar kan ik goed opschieten. Het is een klein vrouwtje dat denkt dat ik doof ben. Ik gaf haar een kruik en ondertussen kletste ik chinees en de volgende dag was ze beter. Door mijn chinees natuurlijk.